7 Jaar geleden werd ik getroffen door een ziekte die al vele levens elk jaar weer maakt, namelijk KANKER, achter mijn rechternier werd een tumor ontdekt van zo'n 12 cm, hieronder volgt een passage uit mijn blog op Kanker.nl, waarin ik jullie meeneem naar de ontdekking hiervan en de gevolgen.

Voorspel op een slopende ontdekking

Op 26 september 2010 meldt ik mij voor het eerst ziek op mijn werk.(Ik werk nu al ruim 16,5 jaar bij HTM Personenvervoer, waarvan 7 jaarals controleur, en de laatste 9,5 jaar als cameraobservant bij de CTR (Cameratoezichtruimte) ook toen ik ziek was en herstellende na alles achter de zogezegde rug te hebben?!) dit naar aanleiding van hevige buikpijn waarvoor ik voor mijn eerste ziekmelding al meerdere malen op een huisartsenpost was geweest en zelf op de SEH in het Westeindeziekenhuis, waar men in eerste instantie dacht aan een blindedarmontsteking, wat na later bleek het absoluut niet was.Uiteindelijk na veel aandringen kwam men op het luminieuze idee om toch maar een echo te laten uitvoeren, dit gebeurde nadat ik na alle negatieve reacties weer aan het werk was gegaan, Ik herinner mij nog dat dit fenomeen plaatsvond in een vroege dienst,ik moest omn 09.00 uur op een woensdag deze echo laten maken, was om 07.30 uur begonnen die bewuste dag en had dienst tot 16.30 uur. Ik sprak af met mijn leidinggevende opdat moment, dat ik naar het ziekenhuis ging om de echo te laten maken en dat ik zo weer terug zou zijn, hierin vergiste ik mij behoorlijk, sterker nog na die bewuste echo ben ik wel geteld 18 maanden ruim thuis geweest om tegen Kanker te vechten. Wat was het geval tijdens de echo zagen de artsen iets verontrustend op de beelden en werden er nog een aantal artsen bijgehaald, mij niet vertellend wat er aan de hand was, ik werd een MRI ingereden, kreeg een MRI en eindigde op de SEH waar ik al eerder was geweest, hier werd ik letterlijken figuurlijk lek geprikt op alle mogelijke dingen die men als oorzaak van hetgene wat zij gezien hadden zou kunnen zijn. Uiteindelijk mocht ik om 19.30 uur, jawel je leest het goed naar huis en nog wist ik niet wat er met mij aan de hand was, wel werd me medegedeeld dat ik maandag zou worden opgenomen, op die dag stond al een onderzoek gepland, namelijk een Longfunctietest, die gewoon doorging op de dag van opname.
Wat er daarna gebeurde volgt in mijn volgende blog.

Opname en Diagnose

Op Maandag als ik het me nog goed herinnerde was het 2 of 4 oktober 2010, want ik weet mij nog goed te herinneren dat ik de verjaardag van mijn vriendin Natasja (Mijn Kanjer) in het ziekenhuis zou vieren ( zij was 3 oktober jarig). Ik werd dus opgenomen in het Westeindeziekenhuis in Den Haag op de 7e verdieping afdeling Interne Geneeskunde, waar ik zo'n negen dagen zou
verblijven. Tijdens die negen dagen is er werkelijk van alles gebeurd, zie mijn relaas. Op dag een gebeurde er niets, afgezien van het al geplande onderzoek, de longfunctietest bij de longarts, dit bleek overigens loos alarm, werd niets gevonden wat mijn benauwdheid verklaarde, is tot op heden nog steeds niet duidelijk wat hiervan de oorzaak was. Op dag 2 twee gebeurde er helemaal niks, in middels zat ik wel onder de pijnstillers Tramadol en een Fentanylpleister op mijn rug om de pijn in mijn buik te verzachten, wat zeker lukte, voelde echt niets meer, wat me ook deed vermoeden cq denken dat er niets was met me, hoe kan een mens zich vergissen. Op dag drie besloot men maar eens een Nucleair onderzoek te doen, ik werd ingespoten met een chemische vloeistof en ging daarna onder een scan, toen ze dit deden werd me niet verteld waarvoor, later zou blijken dat men keek of er geen uitzaaiingen waren in mijn lichaam, bleek er wel te zijn namelijk op mijn rug op een van wervels in mijn onderrug een klein plekje. Op dag vier werd eer een biopt genomen van de plek achter mijn rechternier, wat later bleek de grote boosdoener te zijn. Met een naald werd via mijn rug, ik lag op mijn buik op een CT scan werden er een paar hapjes uit de naar later bleek, de tumor gehaald, dit bleek veel enger te zijn dan het uiteindelijk was. Vrijdag dag 5 mocht ik naar huis met weekend verlof, want ik zat zo onder de pijnstillers dat het echt leek dat er niets ernstig aan de hand was, wat later totaal onterecht bleek te zijn, ik was er zelfs het slechts aan toe van alle andere patienten op mijn kamer. Eigenlijk had ik dit al moeten zien omdat ik de meeste aandacht kreeg al op zaal, maar ja ik wist niet wat ik mankeerde. Wat lastig was dat ik niet kon vertellen wat er nu mis wat met me, ik had enigszins wel een vermoeden, zou later blijken dat mijn vermoeden juist was, alhoewel het in eerste instantie door mij giswerk was omdat men zich zorgen maakte over vergrootte en opgezette lymfklieren in mijn buik, liezen en oksels. Later zou blijken dat mijn vermoedde dicht in de buurt van de waarheid kwam, daar ik zelf dacht aan Hodgkins, bleek later NonHodgkins te zijn, waarin het verschil zit in de behandelingmethodeenoverlevingskans, NonHodgkin is moeilijker te behandelen. Frustrerend was dat ik een ieder die me opzocht niet kon vertellen wat er nu gaande was, dit tot vervelens toe.
Uiteindelijk kwam op dinsdag de aap uit de mouw onder druk van mezelf, familie,vriendin en schoonfamilie, nadat ik allereerst maandag met goede hoop weer terugkeerde in het ziekenhuis en dacht nu hoor ik wat uitslag biopten scan, nee het tegendeel was waar er zou nog een spoedonderzoekje volgen namelijk letwel een Beenmergpunctie, toen gingen er bij mij letterlijk en figuurlijk allerlei alarmbellen af en was ik het zat en wilde ik weten naar waar men zocht, overigens de rest van mijn familie en schoonfamilie schrokken hier ook heel erg van en wilde natuurlijk ook weten wat dit nu betekende. Later zou blijken waarom dit onderzoek nog moets plaatsvinden, hiermee werd de fase, en soort Kanker vastgesteld. Dit kreeg ik op Dinsdag van de zaalarts in een gesprek in het bijzijn van mijn vriendin Natasja de Kanjer en mijn schoonzusje Dagmar welke als verpleegkundige in hetzelfde ziekenhuis werkzaam was op een andere afdeling te horen wat er nu daadwerkelijk met mij aan de hand was, dit sloeg in als een BOM, ik vermoedde wel wat maar bevestiging is wekelijk AUW!!!!!!
De zaalarts vertelde ons dat het ging om een Lymfoon van zo'n 12 cm !!!! achter mijn rechternier met een uitzaaiing op mijn ruggewervel in de onderrug. De plek achter mijn rechternier was datgene wat ze tijdens de echo al hadden gezien, maar men wilde zeker weten of dit zo was, vandaar de opname. Mijn Lymfklieren in mijn buik bleken zwaar opgezet en vergroot en een ervan drukte een bloedtoevoerader af naar de rechternier, dit bleek later de pijn die ik voelde in mijn buik tezamen met de tumor, mijn rechternier kreeg geen bloed en is hierdoor flink gekrompen en beschadigd, maar werkt gelukkig nog wel, zij het dat ik veel moet blijven drinken.We spraken van een Lymfoon wat snel gegroeid was, in het spectrum NonHodgkins in fase 2, wat betekende met uitzaaiing, het plekje op mijn ruggewervel op mijn onderrug. Wat nu ging volgen was Chemotherapie. Ik mocht even nadat men mij het goede?! bericht had verteld, diezelfde dag naar huis, in een lichte fase van een letterlijke KO.
Daarna volgde de intake op Oncologie en kennismaking met de behandelend artsen de Chemo.

Ik kan je verzekeren een beenmergpuntie is geen pretje!!!!!

Oncologie en Chemotherapie

Nadat de aap uit de mouw was gekomen, volgde een intake gesprek in het Westeinde ziekenhuis op de 6e verdieping afdeling Oncologie met een intakeverpleegkundige welke uitlegt wat de behandelmethode werd, hoelang en om de hoeveel weken. In mijn geval was dit RCHOP (zware behandeling zou ik later te horen kregen), maar alle chemo's zijn zwaar, stuk voor stuk, om de twee weken, 8x dit alles zou plaatsvinden in het Westeinde op de 6e Oncologie Dagbehandeling!!!
Dit alles de chemo wordt toegediend via infuus en duurde ruim 5 uur alvorens deze rommel (GIF wat wel mijn leven en die van van vele andere redde) in je lichaam, systeem zit, zonder eventuele complicaties. Mijn behandelend arts en nu nog steeds was en is Marielle de Vreede, samen met haar volgde de chemo en de inmiddels half jaarlijkse controles, wanneer ik deze blog schrijf nu ruim 7 jaar geleden en ben ik niet schoon, maar wel stabiel nog steeds.
Maar we waren aanbeland bij de intake en de daarop volgende behandelingen Chemotherapie, dit geneest maar sloopt ook je lichaam. Tijdens het toedienen van de Chemo dragen alle verpleegkundigen handschoenen en werden de zakken geleverd in kratten met letwel doodskoppen erop, kan men wel nagaan wat het voor GIF is, het infuus wordt niet op de hand geplaatst zoals men vaak een infuus krijgt, daar het bij lekken van het infuus op de hand kan leiden tot onherroepelijke schade aan hand en vingers (Lekker goedje Chemo !!!), dus onderarm, bovenarm en zelfs borst, nek, dit omdat je aderen zich gingen terugtrekken bij het vele plaatsen van het infuus en door het toedienen van de Chemo, wat je aderen niet op prijs stellen.
Ook slikte ik ten tijde van de Chemo om infecties te voorkomen, want je immuunsysteem word letterlijk en figuurlijk gesloopt door de Chemo, 100mg Prednison tijdens de Chemo en 4 dagen erna, dus 500mg in een week, nu vergat ik dat te doen de eerste 2x Chemo, ik slikte allen op de dag van en niet erna, wat leidde tot een opname tijdens de derde Chemosessie, mijn lichaam kon het niet meer aan, en ik gooide letterlijk en figuurlijk alles wat ik tot me nam, er weer uit, viel zo'n 9 kilo af in 2 weken tijd ( nu zou ik dit wel op prijs stellen, waarom lees je later), iets wat absoluut niet mocht, volgens de dieetist (De eerst die zij dat ik moest aankomen in plaats van afvallen!!!!), die mij begeleidde tijdens de Chemo's.
Ik werd 5 dagen opgenomen en helemaal vol gepropt, via infuus met antibiotica, en zoutoplossingen, zodat ik weer voldoende aansterkte voor mijn volgende Chemosessie, maar ondertussen was de eerste barst in mijn lichaam ontstaan, maar er zouden er nog vele meer volgen, mijn lichaam werd systematisch gesloopt, tezamen met de tumoren.Tevens krijg ik ook Neulasta toegediend aan huis door verpleegkundige, dit elke keer een dag na de Chemo, ook dit was ter voorkoming van infecties en een snellere aanmaak van wit/rode bloedlichaampjes, deze injecties waren, schrik niet 1500 euro per injectie x8 dus tel uit je winst.
Daarnaast ook nog het slikken van de Prednison, en de bijvoeding indien noodzakelijk als het eten niet smaakte, leidde tot ruim uiteindelijk 18 kilo aankomen!!!??, waar ik er eerstzie derde chemo al 9 was kwijt geraakt, uiteindelijk was ik 18 kilo zwaarder dan wat ik was toen ik aan deze lijdensweg begon, afvallen was een taboe tijdens de Chemo, en dit gebeurde dus ook niet.
De 4 opvolgende Chemo's verliepen goed, ik had geen vervelende bijwerkingen, met uitzondering van vermoeidheidverschijnselen (dit bleef ook na de Chemo lang terugkomen) en haaruitval, al tijdens de tweede Chemo, alles eraf geschoren toen, een kale kop in de winter fantastisch, maar niet heus, begrijp hoe mensen met een kale kop kunnen leven, ik vond het verschrikkelijk. En toen volgde de eerste van vier longontstekingen in een jaar tijd (Had nog nooit een longontsteking gehad, wens deze ook NOOIT meer te krijgen), tijdens de een na laatste Chemo sloeg het noodlot toe, mijn lichaam bleek zo verzwakt zelf had ik niet dat gevoel, maar de realiteit bleek wederom even anders, iik liep een hele zware longontsteking op, welke mij bijna fataal werd, verscheidene belangrijke lichaamsfuncties kregen een zware opdonder, hart, longen, nieren, de naweeen zijn nog steeds kenbaar hiervan, slik nog steeds medicatie voor het hart, dit zegt wel genoeg.
Ik heb 18 dagen mogen vertoeven op de 6e Oncologie en werd daar met alle mogelijke middelen behandeld om er weer boven op te komen, dit was HEEL zwaar en heeft verstrekkende gevolgen gekend, nu nog steeds (Hartbeschadiging, rechternier beschadigd, dat was hij al maar door de longonsteking kwanm er nog een schepje bovenop, longen fikse opdonder gehad, deze hebben dit gelukkig goed doorstaan, ook al heeft dat even geduurd).
Maar uiteindelijk heb ik mijn laatste Chemo wel gehad en was rollercoaster een voorbij en volgde
rollercoaster twee t/m ??!! erna, want GENEZEN en STABIEL wil zeker niet zeggen BETER!!!!!

De Ellende erna, beter, werk, moeders, mezelf, ga maar door tot heden, meerdere rollercoasters achter elkander!!!!

Wie denkt dat na alle ellende chemo etc, alles weer goed zou zijn, kan ik mededelen dat ook dit tot het land der vergissingen behoort. Mijn verhaal kreeg nog een flink staartje, letterlijk en figuurlijk, ik was in de volksmond genezen, stabiel verklaard, niet schoon, zat achter de nier en op de rug nog wat restmateriaal over van de tumoren, dit vond ik al bizar, maar goed stabiel en je kan 100 worden volgens mijn oncologe, ik kreeg het eerste jaar om de 3 maanden controles, daarna om het half jaar, dit gebeurd nu om het jaar. Wat ik wel opmerkte na mijn genezenverklaring was dat de aandacht
voor mijn probleem een HEEL stuk minder werd, tijdens mijn ziek zijn kreeg ik letterlijk en figuurlijk soms wel eens teveel aandacht, nu is dat werkelijk mondjesmaat als ik met klachten kwam, en dat ging zeker gebeuren, want fysieke klachten ging het regenen en niemand die hier op een verklaring had of de vinger er op kon leggen, wat nu de oorzaak kon zijn, tja kreeg alleen maar te horen, zal wel door de Chemo komen. Dus bleef ik achter met een gesloopt lichaam en een geknakt ego wat weer moest worden opgebouwd, ik kan U zeggen, gaat er maar vooraan staan, dit klinkt makkelijker dan het is!!!!!!
Maar laten we beginnen bij het begin, ik werd BETER verklaard!!!, want alles was ingkapseld en bloedwaardes waren elke keer prima, dus geen zorgen meneer Wildschut, ja lekker met restmateriaal nog wel aanwezig. En dan de fysieke klachten nog DAARNA, ik kan U vertellen, daar ga je echt niet van juichen. Maar wat zegt de BOZE buitenwereld je bent toch genezen DUS!!, o ja dit klopt maar de gevolgen van de CHEMO liet niet snel op zich wachten en deze vormde wederom zich tot een rollercoaster AGAIN!!!!
Allereerst begon het met mijn moeder en mijn werk. Ik was net genezen verklaard, word ik door mijn moeder gebeld, Mart ik heb een knobbeltje onder mijn rechterborst, wat moet ik doen, ik zei als de wieder weerga naar de dokter en naar laten kijken, en jawel U raad het al KANKER, borstkanker wel te verstaan, was ik net klaar ging mijn moeder op haar 70 jarige leeftijd ook het zelfde traject in als waar ik net uit kwam, 6x chemo en plus 20x bestralingen of het niets was, de chemo was om de 3 weken. Klap een in mijn toen toch al fragiele gestel, mijn moeder heeft net als ik een zware strijd geleverd, ook zij is Goddank genezen, maar kampt net als ik met de zware naweeen van een strijd, die wij zogezegd gewonnen hebben, maar men vergeet de lichamelijke en emotionele schades die men oploopt, en het gevecht na de KANKER, deze is nog veel erger als KANKER zelf, want dat gevecht erna is zwaarder als tegen de Kanker zelf, waarom dat doe je toch wel om te overleven, maar zie je oude status zoals je was maar terug te krijgen na de slopende Chemo, ik kan je verzekeren dat is bijna niet te doen, zonder de hulp van familie, vrienden, professionele hulp etc, anders gezegd lukt dit NIET!!
Dit was tik een, dan volgde tik twee, het weer aan het werk gaan, en het onbegrip en het steeds maar weer moeten uitleggen dat dit heel zwaar was en nog steeds is, in mijn geval misschien helemaal, ik werk in onregelmatige diensten, dag, laat en nachten.
Dit veroorzaakte heel veel stress, bloed zweet en tranen, maar kan ik niet anders zeggen dat mijn leidinggevende en werkgever er alles wat zij konden hebben gedaan, ook al leverde dit soms flinke gevechten met mij op, om mij weer op een voor beide acceptabel niveau weer terug te keren, ik ben in totaal zo'n dikke 18 maanden thuis geweest en inmiddels werk ik weer fulltime gewoon al mijn diensten, ondanks dat ik toch een keer totaal ben ingestort, wat ik als ik nu terug kijk niet had kunnen uitblijven na alles wat er gebeurde !!!!
CHEMO sloopt alles, tumoren, maar ook je lichaam en gestel, iets wat zwaar onderschat wordt door behandelende artsen, huisartsen, jezelf, familie, schoonnfamilie, werkgever, leidinggevende, vrienden en iedereen om je heen die hier mee geconfronteerd wordt, KANKER en CHEMO is geen pretje, dat kan ik je verzekeren!!!!!
Echt de naweeen hiervan zijn echt heel zwaar, vorm zelf zwaarder dan de behandeling zelf, waarom omdat men niet kan voorstellen wat er met je lichaam en ziel gebeurd.
Bijvoorbeeld leg maar eens aan de buitenwereld uit hoe je je voelt, dit bijna onmogelijk want vaak heb je klachten, die nergens op terug te vallen zijn, want ja je bloedwaardes zijn in orde, waar komt dan die pijn vandaan die ik voel of klachten zoals nu in het heden, psoriares over mijn hele lichaam, nooit last van gehad, of de longontstekingen, rugklachten die ik heb nu , en nog nooit last van had gehad in mijn 51 jaar dat ik op deze aardkloot ben.
De bovengenoemde klachten zijn nog maar een tipje van de sluier van klachten waar ik tegen aan zou lopen, 18 kilo zwaarder, krijg die er maar af met een lichaam wat overal pijn doet, en ben je van het een af komt de volgende onnavolgbare lichamelijke klacht, TEGEK!!
Het moeilijkste is om hier mee om te gaan en toegeven dat sommige dingen, die ik voordat ik ziek werd, niet meer mogelijk zijn op het zelfde niveau, maar op een beduidend lager niveau zal moeten worden beoefend, dit leidde in eerste instantie bij mij tot heel veel frustraties, nu gaat het langzaam maar zeker de goede kant op en leer ik er steeds beter mee om te gaan.
Ik blijf me werkelijk verbazen wat de KANKER en CHEMO met mijn lichaam heeft gedaan, maar ook wat dit mentaal teweeg heeft gebracht, en wat voor een impact dit om je heen heeft, familie, werk, vrienden, dierbaren, het is werkelijk niet met een pen te beschrijven wat deze ziekte om je heen betekend.
Zonder mijn KANJER vriendin Natasja, familie, schoonfamilie, vrienden, werk had ik dit nooit en te nimmer overleeft, maar ik ben er nog lang niet, want de naweeen echoeen nog steeds na, ik moet en zal moeten vechten tegen een sluipmoordenaar in mijn genen, die geen onderscheid maakt tussen jong en oud en doodsoorzaak nummer een is op dit moment.
Maar ik mag en kan zeggen dat deze ziekte mijn leven op zijn kop heeft gezet, maar me ook met twee benen op de grond heeft gezet en me meer dan duidelijk heeft gemaakt dat je moet van datgene wat je hebt en wat je dierbaar is en moet koesteren waar voor je leeft en staat, want je leeft maar EEN KEER!!!!!!!
Dit zeggende dank ik mijn vriendin, familie, schoonfamilie, vrienden om me heen, jullie zijn degenen die mij tot nu toe er door heen hebben gesleept en mij ook nu nog steeds de motivatie geven om door te vechten om deze ziekte met zijn bizarre bijverschijnselen te doen vergeten.
Natasja ik hou vreselijk veel van je, jij bent het belangrijkste wat ik heb, zonder jou hou ik deze strijd niet vol, je bent mijn KANJER voor ALTIJD!!!!
Voor een ieder die deze strijd moet ondergaan, vecht ervoor en diep RESPECT, ik weet watj ullie doormaken.
Een wens die ik heb, is dat er ooit eens een middel wordt gevonden, die deze ziekte doet verdwijnen, maar realist die ik ben, zal er wel weer helaas wat anders de kop doen opsteken.
LEEF je LEVEN zoals je zelf wil, U LEEFT maar een KEER!!!!!!!

Aansteller, in de steek gelaten, Hoe nu VERDER???

Zo heb je de rollercoasters overleeft, komt voor velen de vraag, hoe nu verder, hoe cru komt dit over, of er niets gebeurd is, maar ook een logische vraag, besef ik me nu, want men moet verder, hoe dan ook, ook al kostte me dit ruim 7 jaar van mijn leven, want in het begin voelde ik me in de steek gelaten, als een aansteller neergezet, want je bent toch weer beter, dus wat zeur je nou. Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat men minder aandacht aan je besteed na je ziekte dan tijdens je ziekte, hier moet duidelijk iets inveranderen!!!! Wat bedoel ik, ik heb na dat ik genezen verklaard was werkelijk alles zelf moeten regelen, om de naweeen van mijn strijd, zo goed als kwaad te moeten verwerken, en dit MOEST!!!! Ik regelde zelf psychische hulp in en op mijn werk en erbuiten, want er is en was nogal wat gebeurd. Ik vond de nazorg welke vanuit het ziekenhuis echt zwaar KLOTE, die was er en is er nooit geweest, en hierdoor voelde ik me zwaar in de steek gelaten of er niks gebeurd was GEKKENHUIS!!!!!
Maar niet alleen het ziekenhuis, maar ook mijn werk, liet her en der een flinke steek vallen, daar werd ik ook niet begrepen, wat is er dan Martin, je bent toch weer genezen, dus kan je alles weer zoals altijd toch alles was, DUS NIET sukkels, weten jullie wel wat deze ziekte veroorzaakt en teweeg bracht, NIET DUS, ook hier heb ik zelf hulp gezocht binnen het bedrijf waar ik werk, en heb ik een ieder duidelijk proberen te maken dat KANKER meer is dan een gevecht op leven en dood, maar daarbuiten ook nog een aspect is en dat is begrepen worden nadat je strijd 1 heb overleefd, hoe nu verder, dit kost onnoemelijk veel tijd en gaat zeker niet vanzelf, daar heb je alle hulp en begrip bij nodig die men kan krijgen, en daar schort het helaas nog wel eens bij aan.
Maar desondanks heeft mijn strijden er wel tot geleid waar ik nu weer staat en voer ik men werkzaamheden weer uit volledige fulltime basis, maar ik weet uit ervaring dat dit helaas niet voor iedereen geld die deze zware strijd net als ik moeten aangaan niet altijd net als bij mij positief uitpakt, vanwege het grote onbegrip dat er na deze ziekte ontstaat mensen weten niet wat er met een lichaam van een Kankerpatient gebeurd, zeker na dat deze overleeft. Hier moeten organisties, werkgevers, patienten, die met dit ziektebeeld te maken krijgen nog een flinke slag in slaan om veel bloed, zweet en tranen te voorkomen. Let wel deze patienten moeten al vechten voor hun leven, ook daarna helaas ook. Dit zou niet zo moeten zijn. Hoe nu verder rest mijn vraag, nou deze vraag durf ik wel te beantwoorden!!!! Genieten van het feit dat ik er nog steeds ben, genieten van datgene wat ik heb, en waar ik van hou, en waar ik voor sta, die dingen zal een ieder moeten omarmen!!!
Verder RESPECT voor een ieder die deze ziekte aan he bevechten is en Overleeft, en er nog is.
Ik hou van jullie allemaal RESPECT!!!!!!!!!!!!!

Een instantie waar ik veel aan heb gehad ondanks dat ze niet altijd er goed vanaf kwamen is PSYQ.

LICHAMELIJKE KLACHTEN

Een klacht waar ik nog steeds last van heb, psoriaris over mijn gehele lichaam, en nieuwe medicatie,Methotrexaat, dit goedje heeft mijn lever naar alle waarschijnlijkheid beschadigd, littekenweefsel op de lever, 12 oktober 2018 hoor ik hier meer over na de Vibroscan die ik in het LUMC in Leiden had gehad. Maar voordat ik de Methotrexaat moest gaan slikken was de Cyclosplorin ook wel afdoende om mijn nieren te vergriepen. Methotrexaat slik helaas nog steeds maar in in een mindere mate dan toen ik er mee moest gaan starten ondanks dat Interne en Oncologie dit liever niet zagen gezien de problemen die ik mogelijk nu heb aan de Lever. Zoals hier boven ver vermeld krijg dit op Maag-Darm en Lever in het Westeinde een vervolg op 12 oktober 2018. Dit alles is nu zo'n 7 jaar aan de ang en blijkt ondanks al mijn pogingen tot sporten etc een dramatisch verhaal klachten zijn er of er komen nieuwe bij helaas, ondanks dat ik me gelukkig wel beter voel, maar dit zou na 7 jaar ellende wel eens mogen, toch maak ik me om mijn gesteldheid wel zorgen, want die is en blijf helaas zeer broos!!! Ik heb een zware strijd moeten voeren op mijn werk en er buiten om toch mezelf weer op de rails te zetten, dit is me wel redelijk gelukt, maar lichamelijke klachten zijn er en zullen er naar alle warschijnlijkheid vermoed ik wel blijven, maar ik hoop dat ze geleidelijk minder zullen worden al hoewel ik hier mijn twijfels over blijft houden gezien leeftijd, werk etc hierin zeker een grote rol in spelen.

Wat mij zeker in dit gevecht dat ik nog steeds aan het vechten ben is dat er zeer makkelijk over allerlei klachten wordt gestapt door werkgevers, leidinggevenden, instanties etc, ik blijf erbij dat men zich hierin toch beter moet gaan verdiepen om veel ellende te voorkomen, vooral onnodige dingen, mijn laatste gevecht hoop ik komt nu de ellende rond mijn medicatie en de schade op mijn Lever, wat is het en wat is er tegen tedoen, een andere staande angst is die van dat de KANKER zeker nog kan terugkomen, dit is mijn allergrootste angst de rest neem ik voor lief NU, maar ik zal er alles aan doen om op die rails te blijven waar ik nu zit, wetende dat dit niet makkelijk zal zijn maar ik heb een KANJER achter me staan en dat is NATASJA zonder haar had ik dit nooit gered!!!!